DREMPT – Zangkoor Feeling uit Drempt stopt noodgedwongen na 73 jaar, omdat hun muzikant ermee stopt. Dat wisten ze al ruim twee jaar, maar een vervanger hebben ze in die tijd niet gevonden. Zondag gaven ze een afscheidsconcert in de Sint Willibrorduskerk. “Het laatste liedje zingen we met zijn allen, ‘Take Me Home, Country Roads'”, zegt dirigent Ine.
Het laatste optreden van het koor. – Foto: Omroep Gelderland
Feeling is een koor met enthousiaste vrouwelijke leden. Het koor zingt, zoals de naam misschien al doet vermoeden, op gevoel. En dat doet het al jarenlang met heel veel passie en plezier.
Kerkdiensten
Het koor bestaat al sinds de jaren vijftig. Het schoolhoofd van de St. Willibrordusschool in Achter-Drempt, Ben Nelissen, besloot toen een koor op te richten dat in het weekend de kerkdiensten muzikaal kon begeleiden. Zelf werd hij dirigent van het koor dat uit mannen en schooljeugd bestond.
Maar halverwege de jaren zestig ontstond er een praktisch probleem. Voor de gezongen missen op doordeweekse dagen, bijvoorbeeld bij een bruiloft of begrafenis, konden er te weinig mannen aanwezig zijn, omdat ze moesten werken. Op dat moment werd er voorgesteld om dames te vragen voor het koor.
Vanaf het eerste uur
Ben Nelissen droeg het dirigentenstokje over aan zijn dochter Ine Buiting. In de loop der jaren groeide het uit tot een dameskoor met een groot aantal leden, dat er al vanaf het eerste uur bij is.
Voor Ine Buiting komt er deze dag een einde aan een tijdperk. “Er waren er meer die stopten, dan is het gewoon klaar en is het goed. Op je hoogtepunt stoppen is heel mooi.” Maar het is voor haar tweeledig: “Het is eigenlijk ook afschuwelijk hoor. Het is met een lach en een traan.”
'Eroverheen, eronderdoor, als het maar klinkt'
Het was een bijzonder koor, waar iedereen die zingen leuk vindt bij mocht. “Het is een koor dat niet zingt door noten te lezen”, vertelt Buiting. “We zingen op gehoor en zingen wat we leuk vinden. Als iemand een liedje leuk vindt, gaat het eerst naar de organist. Is het überhaupt mogelijk om te spelen? Die probeert het uit en dan gaan we zingen. En dan mogen ze met hun stem doen wat ze maar willen. Ze mogen eroverheen, eronderdoor, als het maar klinkt.”
Voor de dames die nog graag door willen is het daarom lastig om een ander koor te vinden. “Dan moeten ze helemaal wennen en muziek lezen en dat hebben ze nooit gedaan. Hier kon iedereen meedoen. Of je kunt zingen of niet, we zetten je er gewoon tussen en je zingt gewoon mee.”
Met 150 naar Amerika
Over het hoogtepunt van de afgelopen tientallen jaren bestaat geen twijfel bij Ine. “Amerika in 1991”, zegt ze stellig. “Toen zijn we met het hele spul een week lang daar geweest. Daar hebben we opgetreden, ook in een kerk. Wij stonden boven en zongen het liedje van ‘You and I’. En mensen zaten beneden die waren helemaal ontroerd.”
“We gingen daar met 150 man naartoe”, vult koorlid mevrouw Kemperman aan. “Er gingen ook veel jonge kinderen mee, soms ook wel een gezin met drie kinderen. Vooral in het vliegtuig heb ik herinneringen. Mensen waren aan het roken en zingen. Het vliegtuig zat helemaal vol met mensen uit de oude gemeenten Hummelo en Keppel.”
Bekijk hier hoe het laatste optreden eruitzag:
Achterhoekse Jostiband huilt na mislukte zoektocht naar dirigent
Geschreven door Anton Adelaar,Jesper Nijkamp
Mail ons!
Heb jij een tip of opmerking? Mail naar de redactie: redactie@leuk.fm